Full text |
98
— Awel, omdà-ghà ’t zijt, zal ’kik à ’ne keer iet ’eel ghoeds late
pruve, eh?” En ze sneed 'n dun boterhammetje af, en doopte ’t ín
t bruin-perelende, lokkend-geurige gehaktsap. »Opgepast, ’t ies heet.
Wacht ‘ne keer. Hier is ’tnog wite. En ze doopte 't opnieuw
in. Hij keek toe; over d'r schouder; ze was kleiner dan hij. D'r
bloote nek was soepel en blank. Hij lachte. ’t Water welde op van
onder z’n tong en achter in z’n keel, en tot ín z’n lichaam voelde
ie ’t zoet-vochtige. Reeds meende hij in de heerlijk-vettige boteram
te happen — toen ie plots bedwelmd werd van d'r vreemd-zwoele
lijfs-geur, die zweefde op tusschen d'r half geopende kleeren — ‘t
was de zware lucht van bebloesemde boomen in ’t voorjaar, 't was
mm zoet-bitter amandel-aroma, — ’t steeg 'm naar ’t hoofd... 'n
Snik welde op door z’n lijf, ’n stille gerekte weemoedssnik.….. Vlak
bij z'n vochtige smul-lippen d'r soepele hals — maar zooals de
vol-zonnige muziek van ’n mei-processie die op-golft in de blauwe och-
tendnevelen, zòo luide hoorde hij nu de melodie die ’m hardnekkig
was ontsnapt den heelen morgen, — hij voelde ’n angst-gilletje
stijgen in zn dicht-gepropte keel, en plots bloed-rood, snelde-ie
de keuken uit, de kamer in,— wierp zich neer op de kanapé,
oogen toe, haar-kop tusschen de armen …
— — Wat gebeurde er toch in 'm? Er was ’n vreugde, die op 'm
toezweefde, ’n gloeiende vreugde, glad en zwellend als d’ armen
eener vrouw. Die pakte z’n denken omnevelend, en deed zin ges
voelens lillen en smeekte om overgave: »Laat je gaan, laat je
gàane, was de vliedende neiging die zich in z’n gemoed maakte
ònbewust geweten ….
En als-ie zich verwachtingsvol, rust-zoekend, overgaf en meende
zich te laten wech-zweef-dragen door de bol-warme schaapjeswolken
die ’m lokten, — dan voelde hij dat ’*t niet gìng, daar ’t melodieuze
zangstemmetje dat 'm riep, tot somber-ijzige ondergrond had:
huiver-angst... Vrees... voor wat?.… doorslangelde z’n gemoeds-
warmte als ’n lenige ijspegel.
Door ’t opgaande zonnelied van duif-blanke morgen-processie brak
plotseling d’ ontzettende toetering van ’n misthoorn….
—_— O! die gevòelens, die in zn zìel nu kâmpten, zwòegende
strijd van hémelvreugd, en ângst.… wéénende begeerte in héét
gesnik te stérven.… lfchaam versmeltend, van ònlust onbewust.
_— Wat ’edde nà, meneer? Gij zijt toch ’n aardige. Eerst lot ’m
me ’n botterammeke gheried moake, en dan ghoat 'm loepe. …
Allé, wat-ies nà?
— ’% Is niks meissie, ’t werd me in de keuken ’n beetje te warm.
? |