| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>keerde hij haastig weer. Zie hem langs de schuur heensluipen als een dief! Wat zoekt hij daar'?. .... Hij schijnt het "gevonden te hebben, en snel verwijdert hij zich .... eenen nietigen uitlooper van de linde medene – mende, de bladeren en takjes verborgen onder den kiel, terwijl hij het dunne stammeken en de. wortels, met den hangenden arm, tegen de dij aandrukt....</p>
<p>Weg nu met dien buit' Telkens hij iemand ontmoet, neemt hij het plantje over naar den kant, wammen 't het minst kan zien. Doch, het weer is zoo droog Wacht, hij zal zijnen zakdoek in de gracht natmaken, en rond de wortels winden ! . En nu naar 't dorp er mee .... Morgen vroeg zal hij het planten ....</p>
<p>Want dit wilde hij nog van de Schranse en nu niets meer. Nooit meer zal hij er gaan. Dan zal het hem niet zooveel pijn doen de hoeve aan anderen te zien, en anderen het geluk te zien genieten, dat hij gedroomd had voor zijne dochter en voor zich .</p>
<p>Morgen. zou hij het boomken planten.... Doch eer het morgen was, wachtte hem nog eene nieuwe beproeving.</p>
<p>Toen hij zich neerzette aan tafel, legde de meid eenen brief naast zijne telloor. ... Welken stempel droeg hij? Och ja, hij kwam van zijne dochter, uit het klooster. Ongeopend legde hij hem terug op de tafel Zou hij hem openen? Wat zou ze schrijven? Bitterheid weeral zeker, verwijten over zijne goddeloosheid, bedreiginen met eeuwige straffen, gebeden voor zijne bekeering Neen,. daarvan had hij genoeg!. .</p>
<p>„Weg daarmee !”. riep hij en wierp den brief van zich.. „Voor mij zijt gij dood en vergeten "</p>
<p>Dat was geene waarheid; dat wist de meid veel beter.</p>
<p>DE Bon DER SCHRANSE.</p>
</text>
|
