Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>eigenliefde. Kristus dus wel feitelijk een omwentelaar, en een radikale, maar een, die sloopte om op te bouwen. Aldus had Papini, Kristus' beeld ontworpen, aldus zou hij het uitbeitelen in zijn warm italiaansch marmer.</p>
<p>« Storia di Cristo » : luid en afdoende bewijs van Papini's bekeering ; zijn Damaskus-weg echter belichtte het niet...</p>
<p>Hoe hij tot nieuw leven herboren was, zouden we in aLa seconda Nascita » vernemen. Het boek is, en... blijft sinds een tiental jaren aangekondigd. Een vervolg op « Un Uoino finito »; ditmaal evenwel een symfonie-in-major.</p>
<p>Profetische allures passen een kritikus allerminst; nochtans wil het me voorkomen dat, waar « La seconda Nascita ›, schier of morgen, verschijnt, het velen allicht ontstemmen zal. Waarop dit vermoeden steunt? Op den bizonderen aard van Papini's temperament. Strijders-naturen van zijn slag zijn vooral naar buiten gekeerd; spontaan reageeren zij op den geringsten uiterlijken prikkel; heel wat trager, ten aanzien van 't publiek althans, op verwikkelingen, die in eigen psyche tot konflikten vergroeien. Vrees is hun alleen bekend onder den vorm van schroom tegenover vreemde overrompeling van eigen intimiteit. Niets is zoo intiem, in zoover het zelfs niet volkomen ondoordringbaar is, als de strijd in den mensch tusschen natuur en genade, die tot bekeering voert. Onthulling er van, ook fragmentarische, gaat niet zonder heftig zelfverweer. Zou dit, misschien nog altijd voort bij Papini het pleit winnen, en de uitgave van het sinds jaar en dag beloofde boek sine die verdagen? Wel is daar een bekeeringsrelaas door Papini meegedeeld in de « Nuova Antologia (1-111-'32) ; onze belangstelling blijft altijd voort, naar diepgravender motiveering nog, uitzien. In afwachting van het tweede deel der belijdenissen was het eerste « Un Uomo finito » een uitstalling op zijn Rousseau's, het tweede wordt allicht, in Augustinus' trant, een dank- en loflied</p>
</text>
|