| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>JAN, terzijde. Slaat van piano! MINA. Komt gij, Adela ? ADELA. Gij verzet er u niet tegen, vader? ADOLF. Doe zooals gij verkiest, kind. Ik heb juist een paar woorden met oom Jan te spreken. MINA. Gij weet waar wij te vinden zijn, oom Adolf. ADOLF. Ga, kleine, ga. (Mina en Adela af.)</p>
<p>Achtste Tooneel.</p>
<p>JAN, ADOLF.</p>
<p>ADOLF. ik ben niet kwaad dat de kinderen ons eenige stonden alleen laten. JAN. Zegdet gij niet dat gij mij spreken moet? ADOLF. Ja, oude maat, ja, ik moet u spreken en wel over gewichtige zaken. (Hij zet zich.) JAN, zich insgelijks zettende. Laat hoeren, kar. ADOLF. Gij weet, Jan, dat ik na de dood mijner vrouw, die nu reeds een jaar bij den Heer is, voorgenomen had het zeemansleven vaarwel te zeggen, en het overige mijns levens met den oenen of anderen handel te slijten. JAN. Dat weet ik. Hebt gij eindelijk iets aan de hand gekregen?</p>
<p>ADOLF. Wat zal ik u zeggen, Jan. Ik stelde het voortdurend, van week tot week en van maand tot maand uit; maar het bleek mij weldra dat het vaste land mij geene voldoende bezigheid kon bezorgen. De zee moet ik hebben, op het water alleen ben ik in mijn schik. Sedert</p>
<p>MINA. ZOO iets is van mijn' vader niet te krijgen! JAN. Ik ga immers op zee niet, gelijk broer Dolf, en tref geene matroozen aan die shals redden van eene schipbreuk! ADELA. Nicht, ik heb kier het muziekstuk, waarover wij laatst gesproken hebben. Indien gij wilt... MINA. Ja, Adela. Wij zullen het eens overzien op mijn slaeh van piano.</p>
</text>
|
