| Full text |
Over het beloonen en frraffen
n het ongeluk zijner fchepfelen een
heeft, en hierom een rampfpoedig
ze aarde als eene voorwaarde, ter
€
verkri r eeuwige gelukzaligheid , heeft
vealield. Te vergeefs leeraart gij de kine
deren , die in dezen waan verkeeren, dat cop
goed is, en wij eene eeuwigheid aan gene zijde
van het graf te wachten hebben, waarin onze
deugd op het heerlijkfte zal BElEnldEn vorden.
Zij kennen geene andere eeuwigheid, dan het tee
genwoordige leven, en het is te vreezen, dat zij ,
zelfs in hunnen volwasfenen SUE er even
akad van blijven zullen, wanneer hun niet
vroegtijdis juiste en levendige Dean pen van tijs
delijk BEE. en van deszelfs naauw verband
met het eeuwige, gegeven, en zij daardoor van
de zek
erbeid van eenen toekomenden ftaat van
ing overtuigd worden. Nimmer, echter,
hen daartoe brengen, wanneer. deze
den niet dermate uwe eigene ziel door-
n hebben, dat zij hunnen invloed in al
uw dn en laten, vrij en onbewimpeld, vere
toonen.
Het verkeerde gevoelen, dat de op volging van
den Goddelijken wil een zwaa jok zoude zijn,
en ons PREKEN maken, on sttaat bij menfchen ,
dis hunze z kheid volgen en traag en ache
telo e behartiging hunner w vezenlijke
\”
a.
tEiLOOS zijn it
belangen, reeds van zelve uit het gevoel der
moeijelijkheid , welke men in het eerst bij de
vervulling van cops geboden ontwaar wordt.
Dan, eene meer gedurige befchouwing van zijne
gadelooze goedheid en wijsheid, en van den in-
wloed „ dier bijzondere voorwerpen zijner
Là
ei
1
de
vooifchriften op ons geluk hebben, moeten hen
OVEr=
? |
