Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>om de mensehelijke smarten te bekreunen, en er niet door gestoord wordende.</p>
<p>0, konden de raenschen eens de wetten der menschelijkheid naleven, evenals de natuurelementen hunne werkingen volgens de natuurwetten verrichten, hoe zou alles op deze wereld meer geregeld zijn, hoe veel onheilen zouden niet worden vermeden, wat geluk kon er niet heerschen !</p>
<p>Die houding der beide vrouwen duurde slechts weinige oogenblikken ; mevrouw Van Acken was nog te zwak om aldus te kunnen blijven zitten en thans overwon de ziekte het moederhart.</p>
<p>Aan de herhaalde smeekingen van Grietje gehoor gevende, legde zij zich weder te bed. Daar zou zij rust en kracht vinden, om dan gezamentlijk naar Leuven voort te reizen.</p>
<p>Maar alsof de reeds zoo erg getroffene moeder geen oogenblik rust mocht smaken, nauwelijks lag zij eenige minuten uitgestrekt, of daar trof een hevig geweervuur, van kanongebulder doormengd, haar oor.</p>
<p>Wat dan voorviel is bijna onbeschrijfelijk. Grietje was als van den bliksem geslagen, mevrouw Van Acken rees op, viel neér, rees weder op, viel op nieuw nar, trachtte voor de derde maal overeind te komen, en zou nog eens zijn nedergestort, hadde Grietje, van hare ontsteltenis teruggekomen, haar niet gegrepen.</p>
<p>Zij zullen ze vermoorden, zij zullen ze vermoorden! gilde zij wanhopend, terwijl zij zich in Girietje's armen wrong. Haar gelaat, tot zelfs hare lippen waren bleek, hare oogen, diep in de holten en wijd opengespalkt, verrieden bijna waan zin ,terwijl h aar samengetrokken mond het uiterste der smarten toonde.</p>
<p>Pijnlijk schouwspel, dat nog verergerde door het gerucht en de angstige kreten., om laag door de bewoners des huizes verwekt.</p>
<p>De vogelen zwegen, eene donkere wolk verduisterde de zon, het werd bijna zwart aan den horizont, als wilde de</p>
</text>
|