Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>gevoelen om dit kind naar een bijna gewissen dood mede te slepen, kon niet meer bestaan en beide, als moeder en dochter, traden de stad uit naar het veld, om de strijdplaats te naderen.</p>
<p>Roekeloosheid die de moederliefde en Grietje's hartstocht alleen konden doen ontstaan.</p>
<p>Aan de poort der stad gekomen, hadden zij eenige moeielijkheid om vrijen doorgang te verkrijgen, doch die week wanneer mevrouw Van Acken haren naam noemde en het doel harer reis bekend maakte. Het toeval wilde dat een der vrienden van André de aanvoeder der wacht was. Deze wilde André's moeder het gevaarvolle harer taak doen inzien en bewees dat het bijna onmogelijk zou geweest zijn, te midden eens veldslags, iets over een harer kinderen te vernemen.</p>
<p>Hierop antwoordde mevrouw Van Acken.</p>
<p>Ik dank u voor uwe goedheid, mijnheer, maar zonder mijne kinderen is het leven mij van geene waarde, waar zij gevaar loopen moet ik zijn. En de beide vrouwen gingen het veld in. Den pas zooveel mogelijk versnellende als de toestand van mevrouw Van Acken het toeliet, stapten zij voorts in de richting der strijdplaats, die zij in de verte vermoedden aan een dikken rook welke naar den hemel steeg. Het schouwspel, dat zich rond hun vertoonde, was treffend, indrukwekkend.</p>
<p>Achter haar lag eene redelijk groote stad, wier bewoners met schrik den uitslag des gevechts afwachtten, dat, bij eene nederlaag der Belgen, voor hun de ergste gevolgen hebben kon. Aan de beide zijden '\an den steenweg die zij betraden, strekten zich lachende velden uit, die in de verte met de wolken samensmolten, als om zich aan die voedingrijke bronnen te laven, evenals het kind aan de borst der moeder; een prachtig landschap, afgewisseld door de levendige kleuren der nog niet geoogste vruchten en hier en daar door eeu</p>
</text>
|