Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Nauwelijks had de generaal dit bevel ontvangen, of hij geboodt de spoedigste gereedmaking om er aan te volkomen. De generaal was opgetogen; eindelijk had men de noodzakelijkheid der samenvoeging van de beide legers begrepen, en ging men een machtigen dam tegen de invallende Hollanders kunnen opwerpen. Tot het begrijpen der latere gebeurtenissen moeten wij een korten schets van Daine's karakter geven.</p>
<p>Daine was niet een uitstekend generaal, geschikt om groote veldslagen te leiden en te winnen. Hij was er ten volle van bewust en daarom had hij reeds verscheidene malen aan het Regentschap gevraagd, hem een of meer generaals te zenden, om gezamentlijk de krijgsverrichtingen te regelen. Dit werd hem geweigerd, alhoewel de Regent 24 generaals ter zijner beschikking had. Dan had hij gebeden om de generaal Duvivier, verdediger van Venloo, die als bevelhebber der artillerie onder hem wilde dienen, bij zijn legerkorps te voegen; insgelijks dit werd hem geweigerd. Daine's toestand was bijna onuithoudbaar. Dat de lezer zich herinnere, dat hij, om alle de orders uit te voeren, noch divisie-generaal, noch brigade-generaal, noch krijgskundig korps, noch eenig bestuur had; hij was alleen, gansch alleen.</p>
<p>Hij beminde zijn land en hare zaak; hij was de omwenteling en haar doel genegen en zou tot de volle volvoering harer plannen, tot de volledige verkrijging harer behoeften en rechten, alles prijs hebben gegeven wát hij bezat; maar... Daine was soldaat en echt soldaat. Boven zijne liefde voor zijn land, boven zijnen persoonlijken iever en zijne denkbeelden, stond voor hem zijn bevelhebber, die de koning was. Wat de koning bevool was wet voor Daine, daaraan gehoorzaamde hij, daarvoor deed hij zijn eigen gevoelen zwijgen, wanneer hij het zelfs beter en schooner dan dit zijns meesters vond. En dit is verstaanbaar. Hij, als soldaat des "vaderlands</p>
</text>
|