Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>noor, de tijd is uit dat eenige menschen beschikken over het leven, over de opbrengst des arbeids van millioenen hunner natuurgenooten. De volkeren zijn geene kinderen, die een oppasser behoeven, maar reuzenmachten die zich zelf kunnen en moeten besturen. De Franschen hebben hun misdadigen koning, verrader des lands, op het schavot doen sterven, zij deden wel. De burgers hebben ons een koning tegen onzen wil gegeven, aan ons hem uit ons midden te Jagen. Verslaan wij eerst den Hollandschen monark en keeren Wij dan zegevierend naar Brussel terug, om den onzen naar Engeland te sturen, welk rijk hij nooit had moeten verlaten... Die stoute rede, met vuur uitgesproken, verwekte verwondering, bijna schrik bij de soldaten, maar eensklaps werd zij afgebroken door eenige ruiters die met lossen teugel de leger-Plaats binnenreden, roepende : de vijand, de vijand !• Aanstonds liepen alle mannen te wapen, stelden zich in 81agorde en wachtten de bevelen af. Na eene korte schermutseling tusschen de voorwacht der beide legers, ging de strijd algemeen worden. Generaal Daine voerde zelf het bevel over de troepen, die in korten tijd in een hevig gevecht gewikkeld waren. Het legerkorps waarin Victor en de grijze Tonne dienden had nog geen bevel ontvangen voorwaarts te rukken. Het hevig geweer- en kanonvuur, dat zij in hunne nabijheid hoorden, de reuk van liet poeder, die zich alom verspreidde, de zucht naar den strijd, dit alles deed hun het bloed koken zij stampten van ongeduld daar werkeloos te moeten °lijven staan. Niets van het strijdplan, noch van de bedoeling hunner °versten kennende, nog gedeeltelijk onder den indruk der laatste twijfelachtige gebeurtenissen betreffende de verandering der bevelen,voelden zij het wantrouwen op nieuw in hun °art groeien, door het beginnen van den strijd er eenigen tijd ilitgedreven. Wat nog me-er voedsel aan hunne vermoedens gaf, was de</p>
</text>
|