Full text |
23
op z\n gemak naar kon kijken, de op de hanebeenen trotsch rond-
koekeloerende chefs, de muziek, en de gladde parketvloer waarop
men zich zònder inspanning voortbewoog; heen-en-weer-schietende
liften, de breed-grandioze paleistrappen, de zwierige draperie van
mousseline en tapijten en vloermatten, en daarboven ’t paarse en
toch krijt-witte zon-schitter, maan-toover-licht, dat bracht verblinde
oogen in staring en bedwelmde hersenen in machteloos gesuf... dat
alles was één duivelsch spel, één wondervolle suggestie, die maakte
den slimmen geldman, die ’t had geschapen: van smeekenden bede-
laar aan ’t begin, tot almachtigen God aan t eind. Met z’n vol ver-
stand, nieuwsgierig, kwam men er binnen; droomerig, maar toch
met helden-gevoel om ’t koopje en kinderlijk-blij ging men weer
heen;en in ’t geroezemoes en licht-geschitter klonk nà als ’n scha-
terende satans-jubel : de metalen rim-ram der geldpiano’s en ’t eeuwig
geklikklak van munten op marmer...
Hanna was wech. Maar ’n paar minuten later kwam ze terug,
d'r engeltjes-kop stralend van blijdschap. O, oh... Madam moest
is zien... zooo'n schoon’ koepon had ze gekocht... wit àjour
met allemaal bloemen opgewerkt... Zjuust twee blouses kosten
er uit... voor als de warme dagen kwamen... Tiens, tiens, had
Madam nikske gekocht? Ge kost ’ier anders heel goed à goesting
vinden. Ze was zoo blij met d’r nieuwe bloeze .…. nu moest Lena
s met d'r meegaan... zij zou d'r eens trakteeren... neeë, neeé
nu eens niet weigheren,..…. ze wilde, ze moèst Madammeke’s ’s
trakteeren.… En die stoere Vlaamsche sleepte Lena ongegeneerd
mee, door ’t gedrang. Ze kwamen in 'n hooge luchtige bar, waar
'n electrische piano ’n wals speelde. Zoo, Madammeke moest nu
maar ’s uitrusten. Ze zou wel muugh zijn... En wech was ze weer.
De rim-ram van de kas-registers klonk hier ook. Menschen
stonden aan de zwengels van de automaten te draaien, en de
muntjes hoorde men vallen in de metalen darmen van ’t nikkel-beest.
Overal zaten mannen op krukjes bier te drinken. En vrouwen
deden ongegeneerd mee. Toch niet zooals ‘t behoort, ‘n vrouw die
alleen in zoo’n gelegendheid gaat. Ze had d'r spijt van, dat Hanna
d'r had meegetrokken. Maar ’t waren volstrekt niet allemaal
Vlaämschen. Welnee! d’r waren ’n heeleboel Hollandschen onder,
die ze wel ’s in de buurt ontmoet had. Hoe ’n mensch toch veran-
dert!... Ja, »veranderen«, dat wàs der naar.» Hoot!'hoe zehaan
t redeneeren waren, hardop,... net of ze midden op de Jode-bree-
straat stonden ;... achter ’n kar mit sinesappelen hoorden die thuis,
die smaussinnen .… hoor !... wat ’n schandaal... zoo iets môst ris-
jes geven. dat kon niet anders... hoe hield ’'n mensch zich in ’t
openbaar niet ’n beetje i-in?... »Hoe ìs ’t Moossie..., mot ’k nog
lang wachte, op me kommetje koffie? Mot ’'t meschiens tot morg-
och?end durex... »Moeder, ’t loopt niet« |... Wàt loopt niet, wâät
? |