| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Arme gelukkige moeder ! Zij is, als het ware, gansch in haar kindje opgelost. Vergeten is de geledene smart ; de gansche wereld ligt voor haar in de vrucht van haren schoot. Trouwens, stroomt in de aderen van haar zoontjen niet het bloed van hem, dien zij op aarde boven alles bemint en aan wien zij hare onschuld verpandde ? Ja, gewillig offert de moeder voor haar kind haren naam, hare schoonheid, hare toekomst op, want dat kind is ook zijn kind, de weerspiegeling, het evenbeeld zijns vaders en dien vader aanbidt ze nochtans.... denkt de vader wel eens aan haar, aan haren zuigeling ?</p>
<p>Wie weet !</p>
<p>Het wichtje werd nu gewasschen en verzorgd, terwijl de moeder, uit wier oogen oneindig geluk, maar ook oneindige dankbaarheid straalt, de hand van den Dokter vat en hem zoo vurig hare erkentelijkheid betuigt.</p>
<p>En nochtans..., weinige dagen later zou het schuldeloos kindje de oorzaak worden zijns moeders dood. Inderdaad, het uitgeputte meisje verviel in eenen diepen slaap ; drie dagen later tastte haar eene geweldige zogkoorts aan en nog drie dagen later was het arme schepsel een lijk.</p>
<p>Geen enkele klacht was haren mond ontvallen. Ach zuster Clotilde, was haar laatste woord, ik gevoel, dat ik sterf ! Zorg toch voor mijn arm schaapje van een kind. Ik offer aan God mijn leven op voor mijn zoontje en zijnen vader. Als eene martelares der liefde sloot zij kalm de oogen, terwijl de ziel het veege lichaam ontvlood....</p>
<p>De kleederen der afgestorvene werden zorgvuldig onderzocht. Niets bezit zij echter, dan eenige kleine munt en eenen brief van haren minnaar. Aandoenlijk moet deze laatste zijn, want terwijl zuster Clotilde en zuster Ursula hem lezen, wellen tranen in hare oogen op.</p>
<p>Nu begrijp ik waarom de afgestorvene weigerde haren</p>
</text>
|
