| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>nog angstiger telde dan zij die •wel reden had om haar te verwachten?.-.'..</p>
<p>Gisteren toch moest de brief besteld zijn, of ten laatste dezen morgen; dus kon zij het was zoover niet -- nog vandaag, vóor den: avond, hier zijn. Neen, dát wist hij niet; Mak hij wist toch wel, dat het morgen de dag was, die onwederroepelijk beslissen zou .... Morgen .. en reeds begon de avond, te grauwen</p>
<p>Kijk, weeral bezag hij _de klok en zij ook. Hoe langzaam en luid die klok tikte: ~Komen? Niet !.. . Komen? Niet! . ."</p>
<p>,Ja, wel komen ".Kon zij hem maar_ eens zeggen, welke goede reden hij had, om haar te verwachten, nog dezen avond! Na zulken schoonen brief ? .... Maar dan zou ze geen hart moeten hebben „.... Geroepen " prevelde hij: „Zij heeft geroepen !" ,Verrast sprong zij op. „Ik wist het wel " juichte zij vroolijk. Ook hij sprong op. Wat wilde de meid? Hij wist niet dat hij iets gezegd had „ Wie, zij?.... Wie roept?" „Wel zij, die gij verwacht, van avond !" „Van avond reeds?.... Ook goed; hoe eer hoe liever !" De meid lette weinig op het vreemde in zijn gezegde en liep naar buiten, om het poortje te openen.... Doch er was niemand veor, en ook in de straal zag zij niemand.... En het was reeds ver in den avond.... den laatsten avond! Mistroostig ging zij terug binnen. Hoe bleek hij zag, nu Zij alleen terugkwam, merkte zij op. „Gij zegdet toch, dat zij riep?" vroeg zij. „Wie zij? -- Of spreekt ge nog van haar?" „Van wie anders ?.... En komen zal zij T"</p>
<p>DE BOER DER SCHRANSE.</p>
</text>
|
