| Full text |
“Wee dengenen die my raekt!” riep hy met kracht
“De raven van Vlaenderen zullen my niet eten ; zy
vreten liever fransch vleesch!”
“ Val aen laffaerds!” riep De Chatillon tegen zyne kna-
pen “val aen dan! Zie die bloodaerts! — Zyt gy bang
van een mes? Mocht ik myne handen aen dien Laet vuil
maken; maer ik ben edel. Graeuw tegen graeuw, het is
uwe taek. Loopt hem dan over ’t Lyf.”
Eenigen der omstaende ridderen poogden Be Chatillon
te bedaren, doch de meeste stemden in deze daed en
hadden dn Vlaming geerne aen eene strop gezien.
Ongetwyfeld zouden de knapen, door hunnen meester
‘opgehitst, den jongeling overvallen en verwonnen heb-
ben; maer nu naderde de ridder die eenige stappen van
daer in diepe gepeinzen had gewandeld. Zyne kleeding
en uitrusting ging die der andere ridders verre in pracht
te boven; het schild dat op zyne borst gewrocht was,
droegdrie gulden leliën op een blaeuw veld, onder eene
graeflyke kroon. Dit beduidde dat hy van koningsbloede
was. S
“Hou op |” riep hy met streng gelaet tegen de knapen,
en zich tot De Chatillon keerende sprak hy :
“Mynheer !L. Gy schynt te vergeten, dat ik Vlaen-
deren van mynen broeder en koning Philippe ten leen
heb. Die Vlaming is myn vassael. — Gy hebt geen recht
op zyn leven, mits hy my alleen toebehoort.”
«Zal ik my dan door eenen slechten boer bespotten
laten ?” vroeg De Chatillon met spyt. * Waerlyk Graef,
ik versta niet waerom gy altyd it geringe volk tegen
de Fdelen voorstact. Zal: die Vlaming zich beroemen Ed
hy eenen franschen ridder ohiabsteati gehoond heeft?
En
En zegt gy het, Myne heeren, heeft hy de dood niet
verdiend 2”
“Mynheer De Valois, ow ”antwoordde De St. Pol, “verleen
myn’ broeder de kleine vertroosting, dien V Raettae te
zien hangen. Wat geeft het leven van lien koppigen Laet
aen uwe vange Hoogheid?”
« Hoort Myne heeren!” riep Charles De Valois met toorn
“my is uwe losse tael ten hoogste onaengenaem. Het
leven van een’ onderdaen is my van groot gewicht, en
ik begeer dat men den jongeling bedhihderd late. Te
Heeel Myne heeren! Te veel tyds is dit verspild.”
«Kom aen De Chatillon” morde de St. Pol, tegen zynen
broeder, “styg op het ros van uwen schildknaep en laet
ons gaen, want Atynheer De Valois is eenen ongeloovigen
volksgezinden.”
Intusschen hadden de schildknapen hunne wapens in
de scheede gestoken, en waren nu bezig met de peerden
hunner meesters vooruit te brengen.
“Zytgy klaer Myne heeren?” vroeg De Valois “nu dan ,
— spoedig voort, bid ik u; waak ie komen wy de
jacht te spade. Gy, OR, ga ter zyde; waerschouw
ons wanneer wy moeten draeien. — Hoe verre zyn wy
nog van Wynendael? Re
De jongeling nam zyne kap heuschelyk van het hoofd,
boog zich voor zynen redder en antwoordde E
“Nog eene korte myl, myn Heerschap.”
1 Karel, de tweede zoon van Philippe le Hardi, was Graef van Valois,
van Alengon en van Perche Hy ontving van zynen br oeder, Philippe le Bel,
koning van Frankryk, het opperbevel over het frausch leger en veroverde
het land van Vlaenderen:
? |
