| Full text |
ed
ridder uit een der edelste stammen der ryke stad Brugge.
Zyn aenzicht bekoorde niet door verwyfde schoonheid ,
hy was niet van die mannen met roozenkleurige wang
en lachenden mond, wien niets behoeft dan een samaer
om zich tot vrouw te herscheppen, en die wel als een
speeltuig der vrouwen geliefkoosd, maer nimmer als
heer en meester geëerbiedigd worden. — Neen, de
natuer had in hem zoo niet gedwaeld. De zon had zyne
wangen een weinig gezengd en met eenen ernstigen
toon geverwd , zyn voorhoofd droeg reeds die twee rim-
pels welke het denkvermogen vroegtydig aenkondigen.
Zyn aenzicht was treffend en manlyk — en de hoekige
Iynen die hetzelve afteekenden, gaven hem het voorko-
men van een grieksch gebyteld beeld. Zyne oogen die
half onder de wenkbraeuwen gedoken waren, droegen
het kenmerk eener warme en eenzame ziel. Alhoewel
hy, in doorlachtüigheid voor de andere ridders niet
wyken moest, bleef hy nochtans achteruit en liet zyne
minderen voorgaen. Meermalen had men de plaets ge
ruimd om hem door te laten, doch hy gaf geene acht op
deze beleefdheid en draeide gedurig het hoofd naer den
vrouwenstoet om. Zeker was er onder haer een lieve
beeld dat zyn hart aen eenen leiband hield en tot zich
trok, want men zag op zyn gelaet een’ zuiveren grim
lach verschynen, zoodra hy het hoofd tot de vrouwen
gewend had.
By het eerste gezicht, zou men dezen Adolf voor
eenen zoon van Robrecht van Bethune kunnen aenzien
hebben, want uitgenomen den ouderdom die zeer
verschillend was, geleek hy verwonderlyk aen Ro-
brecht: — dezelfde gestalte, dezelfde houding, de
en LB
zelfde trekken in het gelaet. De kleeding verschilde ook
in kleur en het wapen dat op de borst van Adolf ge-
wrocht stond , was drie maegden met gulden hair op
een rood veld. Boven het schild las men deze kenspreuk:
Pulchrum pro patriá mori. w
Kort na hem volgden de Vrouwen, zoo prachtig dat de
oogen op het goud en zilver harer kleeding schemer-
den en verdwaelden. Allen waren zy op lichte hakke-
nyen © gezeten, een lang rykleed viel over hare voeten
langs de zyde der hakkeny, tot by de aerde. Keurs-
lyven van gouden laken drukten haer de borst en hooge
kappen met peerlen versierd, lieten zwierige linten
van haer hoofd daelen. De meesten hadden eenen roof-
vogel op de hand.
Fusschen alle deze Edelvrouwen was er eene die door
pracht en schoonheid de anderen verduisterde. Hare
naem was Machteld, en Robrecht noemde haer zyne
jongere dochter.
Onmogelyk is het de hef lykheden dezer jonge maegd
te beschryven. Hare wangen waeren zoo zachtjes door
ontellyke purpere adertjes gekleurd, dat het fynste
roozenblad op haer aenzicht eene vale vlek ware ge-
worden; de oogen zoo blaeuw als de hemel en de lip-
pen zoo rood als twee boordjes van scharlaken fluweel.
1 Het is schoon voor het Vaderland te sterven.
2 Eene hakkeny is een klein peerd dat zachtjes rent en uitsluitelyk voor
vrouwen bestemd was. Zoo waren de dravers ook lichte peerden, maer
snel in de vlucht (Palefroi). De slagpeerden die men in den oorlog
gebruikte, (destrier) waren groot en zwaer, gelyk de brouwerspeerden
in België nog zyu.
? |
