| Full text |
ABe
boomen. Uit het slot Wynendael ging het geblaf der
honden onophoudelyk in de hoogte. Het brieschen der
peerden mengde zich met het zoete geluid der jacht
horens; echter hing de valbrug nog in de hoogte en de
voorbygaende landlieden mochten alleenlyk raden wat
er gaende was. Talryke wachten met kruisboog en schild
wandelden op de buitenste wallen; men kon door de
stormgaten bemerken dat veel wapenknechten heen en
weêr binnen de muren liepen.
Eindelyk kwamen eenige mannen boven de poort en
lieten de brug neêr : terzelver tyd werden de slagdeu-
ren opengedraeid om den jagerstrein uit te laten. De
treffelyke stoet die langzaem over de brug kwam, bestond
uit de volgende heeren en vrouwen.
Vooraen reed de tachentigjarige Gwydew Graef van
Vlaenderen op eenen bruinen draver. Zyn gelaet droeg
het kenmerk eener zalige onderwerping en stille droef
heid ; door ouderdom en rampspoed neêrgedrukt, hing
zyn hoofd zwaer voorover, zyne wangen waren door
lange rimpels verdiept. Een purpere kolder daelde van
zyne schouders tot op den zadel en zyne sneeuwitte
haren waren door eenen gelen zyden doek omvangen;
dit hulsel scheen om zyn hoofd als een gulden band
om een zilveren vat. Op zyne borst stond, in een hart-
vormig schild, de zwarte leeuw van Vlaenderen, klim-
mende in een gulden veld.
1 “Guy van Dampyere, die sone van den houden Willem van helen £
die was die XXIII Grave van Vlaenderen.”
Dits die excellente Cronike van Vlaenderen, fs 41.
de
De ongelukkige Vorst zag zich nu, op het einde zyns
levens, wanneer de rust als eene belooning des anheide
Ben. moet, van zyne kroon beroofd. Zie kinderen
waren door het lot der wapenen van al erfdeel ver-
stoken en de armoede wachtte hen; zy die de ryksten
der Ëuropasche Vorsten zyn moesten. Zegenpralende
vyanden omringden den rampzaligen Landheer, en
echter kon de wanhoop in zyn hart geene plaets vinden.
Nevens heur stapte Charles De Valois, de broeder des
franschen Konings. Hy redeneerde driftig met den ouden
Gwyde, doeh het scheen dat deze in zyne gezegden niet
stemde, Nu hing er geen slagzweerd meer aen den za-
del van den ehachen Veldheer , een lange degen had
dit zwaer wapen vervangen : de yzeren platen blikker—
den ook niet meer op zyne beenen.
Achter hen reed een ridder die een ongemeen spytig
en stuer voorkomen had. Zyne oogen draeiden hal-
starrig in het rond, en wanneer zyn blik op eenen
Franschman viel, han zyne lippen met zoo veel
ongenoegen over ellaihase dat hy zichtbaer de tanden
te zamen knarste. Om de vyftig jaren oud, maer nog mm
de volle kracht des levens, met breede hid en zware
leden , kon men hem als de sterkste ridder aenzien. Cok
was het peerd dat hy bereed veel grooter dan de ande-
ren, invoege dat hy met het hoofd boven den stoet uit-
stak, Een blinkende helm met blaeuwe en gele vede-
ren, een zware wapenrok en een gebogen zweerd,
an de stukken zyner uitrusting ; de kolder, die En
zynen rug op het peerd edahinn, Boe ook den
vlaemschen leeuw op een gulden veld. De tide die
in dien tyd leefden zouden onder duizend anderen
? |
