| Full text |
ze
“ls er dan geen myner dienaren die my wreken zal 2?”
schreeuwde De Chatillon met woede.
Per hy deze woorden gesproken had steeg er een
zware lyfknecht van zyn peerd en liep met blooten de-
gen op den jongeling aen. Deze in plaets van zich met
zyn mes te willen verdedigen, stak het in de scheede
en wachte met geslotene vuisten op zynen vyand.
“Gy gaet sterven vervloekte Vlaming!” riep de lyf-
knecht, zyn wapen op hem sturende.
De jongeling antwoorde niet, maer hechtte zyne
groote oogen als twee vlanmmende schichten op den ly.
knecht. Beze, door de kracht van dien blik tot in de ziel
geraekt, bleef eenen oogenblik staen als of hem de moed
outzonk.
“ Toe, steek dood! steek dood!” riep Be Chatillon tot
hem. Maer de Vlaming wachtte niet tot dat zyn vyand
hem naderde : hy sprong in eene vlucht voor den degen
om, greep den Iyfknecht met zyne twee sterke handen
om den middel, en sloeg hem zoo onbarmhartiglyk met
het hoofd tegen eenen boom dat hy zonder gevoel op
den grond nederstortte. Een laetste doodkreet klonk door
het woud en de Franschman sloot de oogen voor eeuwig
toe, terwyl zyne leden stuiptrekkend beefden. Met eenen
nydigen lach bracht de Vlaming zynen mond by het oor
van het levenlooze lichaem, en sprak spottend :
“ Ga, en zeg uwen meester, dat het vleesch van Jan
Breydel m@ voorgeeneraven is—het vleeschder Vreem-
den is beter aes voor hen.”
! Breydel was Hoofddeken der Beenhouwers in Brugge.
Sl
En hier mede liep hy tusschen de heesters en ver-
dween in het diepste van het woud.
De ridders die 1m de baen stonden en dit schouwspel
met angst aenzagen, hadden geen tyd gehad om elkan-
der eenige woorden toe te sturen ; doch zoodra zy van
hunne verbaesdheid waren teruggekomen, sprak De
St. Pol:
“In der waerheid, ik geloof, myn broeder, dat gy met
eenen toovenaer te doen hebt, want zoo zegene my God!
dit is niet natuerlyk.”
«< Behekst land !” antwoordde De Chatillon mistroostig
“Myn peerd breekt den nek, myn trouwe 1yf knecht
bekoopt het met zyn leven — het is een ongelukkige
dag. Knapen, neemt het lichaem van uwen genoot;
draegt het zoo gy best kunt naer het eerste dorp;
dat men hem geneze of begrave…… lk bid u, Myne
heeren; dat de Graef De Valois niets van den voor:
val wete.”
“Ho dit verstaen wy!” viel Pierre Flotte in “ Maer
Myne heeren geeft uwen draveren de spoor en haest u
voort — want ginds zie ik Mynheer De Valois tusschen
de boomen verdwynen.”
Zy losten hunnen draveren den toom en kwamen
weldra by den Graef hunnen Veldheer. Deze rende
zachtjes voort zonder op hunne nadering te letten. Zyn
hoofd, met den verzilverden helm, hing nadenkend
voorover, en zyn yzeren handschoen rustte achteloos
met den teugel op de maen zyns dravers : zyne andere
hand omvatte het gevest van het slagzweerd dat aen den
zadel hing.
Terwyl hy dus im diep gepeins verzonken was, en dat
? |
