| Full text |
si
“By myn’ ziel” sprak St, Pol “Ik geloof dat dit een
wolf in een schapenvel is.”
“Dit heb ik reeds overlang gedacht” antwoordde de
Kanselier Pierre Flotte ‘want hy beziet ons als een wolf
en luistert als een haes.”
“Ha! ha! nn weet ik wie het is” riep De Chatillon
“Hebt gy nooit hooren spreken van eenen wever met
name Pieter Deconinck die te Brugge woont 2”
“Myne heeren gy bedriegt u voorwaer” bemerkte Raoul
De Nesle “ik heb den beruchten wever te Brugge zelf
gesproken, en alhoewel hy dezen in schalkheid te boven
gaet, heeft hy slechts een oog en onzen leidsman heeft er
twee allergrootste. Ongetwyfeld bemint hy den ouden
Graef van Vlaenderen, en beschouwt onze komst als over-
winnaers met een kwaed oog; dit is de zaek. Vergeeft
hem de trouw die hy zynen ongelukkigen Vorst be-
waert.”
“ Het is lang genoeg hier over gesproken, Myne heeren”
viel De Chatillon in. “Laet ons van voorwerp verande-
ren. Fer goeder ure! weet gy wat onze genadige Koning
Philippe met dit land van Vlaenderen doen zal? want op
myn woord , mdien onze Vorst zyne schatkisten zoo
dicht hield, als De Valois zynen mond gesloten houdt,
zou het arm leven aen het Hof zyn.”
“Dit zegt gy wel” antwoordde Pierre Flotte “maer
hy zwygt niet met iedereen. Vertraegt den gang uwer
peerden een weinig, Myne heeren, en ik zal u dingen
zeggen die gy niet weet.”
De ridders kwamen met nieuwsgierigheid dichter by
elkander, en lieten den Graef De Valois: een weinig
vooruit gaen. Wanneer by genoeg van hen verw yderd
RN ee
en | en
„was, om hunne woorden niet te kunnen verstaen , sprak
de kanselier :
«< Luistert — onze genadige koning Philippe le Bel
heeft geen geld meer. Enguerrand De Marigny heeft hem:
doen gelooven dat Vlaenderen eene goudmyn is, en dit is
niel slecht gezegd ; want in het land waer wy nu zyn, is
meer goud en zilver dan in geheel Frankryk.”
De ridders grimlachten en bogen meermalen hunne
hoofden ten teeken van toestemming.
“ Luistert nog” hernam Pierre Flotte, “onze koningin
Johanna, is ten hoogste op de Vlamingen verbitterd;
zy haet dit hoogmoedig volk dat het niet te zeggen is. Ik
heb uit haren mond gehoord, dat zy den laetsten Vla-
ming aen de galg zien wilde.”
“ Dit heet spreken als eene Koning,” riep De Cha-
tillon! “Indien ik eens meester over dit land worde,
gelyk myne genadige nichte het my heeft toegezegd
zal ik hare schatkisten wel voeden; en Pieter Deconinck
met ambachten en gilden en heel die volksregering te
niet doen. — Maer wat luistert die vermetele Laet op
onze rede |!”
De Vlaming was onmerkbaer genaderd en had de
woorden der ridderen met een vlytig oor gevat. Zoodra
men hem bemerkte, lep hy met eenen onverstaen-
baren grimlach tusschen de boomen van het woud,
bleef op eenen afstand staen en toog zyn mes uit de
scheede.
“ Mynheer De Chatillon !” riep hy dreigend “beziedit
mes wel, op dat gy het herkennen moogt wanneer het
u tusschen hals en nek zal glyden 12
? |
