Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>hoopte.de levensgezellin van haren redder te worden en met hem het wel en wee der wereld te dragen. En wanneer Victor zich wat bitzig over de menschen uitliet, die niet bekwaam zijn eene moedige daad te begrijpen en te waardeeren, verstoutte zij zich te zeggen :</p>
<p>—Niet allen zijn aldus; er zijn menschen, ja vrouwen, zelfs jonge meisjes wellicht, die den moed begrijpen, noodig tot eene daad als die van « mijnheer Paul, en alle het mogelijke zouden doen, om hem den moeielij ken strijd wat lichter te maken.</p>
<p>Zoo ver had zij zich gewaagd; maar tewijl zij die woorden uitsprak, sloeg zij geen oog op niemand en naaide, ô naaide immer haastig voort, alsof een meester op het werk stond te wachten.</p>
<p>Paul zelf was gelukkig, hij voelde zich verlicht evenals alle menschen, na het nemen van een ernstig besluit, waarvo:r zij lang hadden teruggedeinsd. Hij Yoelde zich vrijer, sterker, grooter, mi den dwangrok van zijne schouders was, nu zijne gedachten en zijn hart in de onmetelijke natuur mochten rondzwerven en zoeken, in plaats van besloten te blijven in den engen, doodenden kring der kerkelijke dogmas. Hij voelde zich man geworden en geen slaaf meer, er kwam in zijn blik een straal van hoop en bezieling, in zijn hart een bewustzijn van grootheid, die hem minder aan de toekomst deden twijfelen, omdat hij niet meer gelooven kon dat hij, die niet was gekromd in den strijd tegen het geloof en de Kerk, bezwijken zou in den kamp om het leven. Hij kreeg een grenzeloos vertrouwen in zich zelven, dit schoon gevoel, dat de menschen groot maakt, de eigenschap der grooten is en dat zij ontvangen, die, door hun zelven, in een moeielijken kamp komen te overwinnen.</p>
<p>Geene nevels meer voor zijn blik, geene hersenschimmen in zijn geest; hij was vrij, vrij, zooals men het niet meer zijn kan, vrij, met de beteekenis van dit woord, die er in besloten ligt voor den gevangene, voor den ter dood veroordeelde.</p>
</text>
|