| Full text |
rechte soort! Maar dan moest ’t ook ‘bestand zijn, tegen 't ont-
leedmes van de »moderne wetenschap.« Hij wist echter zeker, dat
«foor-faderlijk bijgeloof geen kiemen voor zulk »idealesme«
bevatte; en daarom moest ’t — wech! De hoofden moesten schoon-
geveegd, ouwe muizenesten en spinnewebben moesten opgeruimd,
om plaats te maken voor »Het Nieuwe. Niets mocht worden ontzien,
niets was heilig. De waarheid zou die iedereen in zn smoel zeggen,
de waarheid was ’m alles! Het kon ’m geen zier schelen, al maakte
hij zich de heele wereld tot vijand. Menigeen zou later bekennen,
dat wist-ie stellig: »Die Peereboom was toch nog zoo dom niet
as ze mutsie wel stond.« Hij wist wel, dat velen 'm beschouwden
als ’n soort kwelgeest; en dat verdroot ’m soms, want, maakte-ie
zich zelf wijs, dat eeuwige spotten deed-ie heusch niet voor zn
plezier, en de scherpe spotter zou achteraf nog zachter blijken as
de zachtste engel. Waarom begrepen de menschen dat toch niet?
Vooropgezette meeningen, daar deed-ie niet aan, Hij was totaal
onbevooroordeeld. Hij was bereid, ieder uur van den dag òm te
slaan »als de omstandigheden ’t geboden«. Ook duurden z’n sarkas-
tische stemmingen nooit lang, en als ie ’n vriend of ’n partijgenoot
door z’n spotternijen in de war had gebracht, met de stellige ver-
zekering er bij, dat Marx, zn »geestelijke fader« dat allemaal met
mm eens was, — »Das Kapital, Deel drie, pàgina 896«, — dan nam-ie
zn draai naar de vroolijkheid: »Och denk je nou dat ’k d'r ‘n cent
fan meen? Amme nooit niet! Fielsefie, Fielsefie? Prààt me d’r niet
fan. Allemaal narrisjkat! Alle fielezowe kenne zech foor mê-ên part
ophangen, an ’n touw:
O, mê-ên lieber Auguustê-ên,
Alles is kort en klê-ên.…
Late ze nà de bleksem loope, mit hun onzén. Ja, wie doet tr
in onze tê-êd nog an fielsefie. ’n Mensch is blê-êd as-ie 't léwe
het. Vroolijk zijn, dat is de plecht fan ’n goed sosjààl-demokraat:
Breek je swaarde ower je knie-ie
En monumante stort in ee-een.…
En hij hàd me ’n vroolijk lewetje geleid, toen ie nog ’n »enkelde
jonge« was. Zonder zorg, met overvloed van geld, had-ie d'r jaren
lang op los gefuifd. Nooit hield-ie ’n cent over, al verdiende-ie
schatten. Op zoo’n Zaterdagmiddag, bij Mast of bij Kras, kon-ie
zn drie »biefstukkies mit aardappele« wel an. En als ie in de verte
’n vriend zag passeeren, dan was’t: »Kommier, zàt je amme disch,
eet mee jonge, sjeneer je niet, hoe meer ziele hoe meer vreuch!
Ken ’k je soms diene met ’n paar spiegeleiere of 'n fê-ên biefstukkie ?
? |
