| Full text |
17
n Meissie ’n makke, die nog maagd is op d'r twaalfde jaar.
’t Spreekwoord zegt: ’n Màske wordt zonder blommeke gebore, zulle,
en as ze d'r ’s per toefal een het, dan krijgd ‘t dr fader of d'r
broer. Je gelooft me niet? ’t Is de zuevere waarheid, zal lepme
daar de dood an rooke«. En hij pufte aan z’n sigaar. »>Nô jà,
wat maàk je. De waarheid mag gezegd worre. Ik neem geen blaadje
foor me mondg.
Lena vond dat d'r Daved soms wel ’s ’n naar kereltje kon zijn.
„Ja wat die mensche in Antwerrepe betreft, wi-je nou wel geloove,
dat ’n meid d'r stapel-mesjoghe wordt van de heetheid, as ze in
de ferte ’n jonge an ziet komme? Dòl zijn ze mit ’n jonge. Dr
is geen meid of ze het ’n vengt, ’n vrijer, zulle! En daar hebme
me ’n stelletje slijpers! O, o, òl wat ’n tueg. Hè-je nooit gehoord
van dat liedje op de slijpers. Dat is zoo krakteristiek, zoo téé-
kenend, zoo typisch. Luister:« En met glinsterende oogjes, kòp
schuin en zalig-lachenden mond, zong hij:
Slâperkes allemaal
Die zijn zoo royaal
Maar as ge ’r ’n week mee vrait,
Dan zai-de à bloemeke kwait!
Nou Lene, de waarheid. Hoe fin je de Antwerpsche folks-
poëzie?«
— ’t Zal wel overdrewe zijn! In ’tweekblad van de A. Enne.
D. B. lees je zoofeel goeds fan de Antwerpsche organizàatsie.…
— Och, gekkin! Laat je wat wijsmake. Hoor's! ik zal de
laatste zijn, om kwaad te spreken van de Bond. Zòò goed zal je
de eenigste ech’enoot, die je op de heele wije wereld bezit, nou
wel kenne. Maar ik kan je heilig ferklare: Ze wete d'r in Amster-
dam geen snars fan, geen cènt! Je zal d'r fan opfrissche, meissie.
Ower ’n maandje spreke we mekaar nader hè!
Toen de trein door ’t Brabantsche ging, kwamen reusachtige
huzaren met beangstigend gerammel van sporen en zware sabels,
en boeren op z’n Zondags met kaal-geschoren gezichten, naar
binnen. Ze smoorden stinkende pijpen en sigaretten.
»’t Is hier toch niet-rooken?« fluisterde Lena.
»Ga je gang maar, grijnsde een van de boeren. Wij doen ’t tòch !«
En David aan Lena’s oor: »Zie je meissie, dat is nou de owergang.
He je opgelet, dat de verstomping en de verbeesting die kerels
op hun gezich’ te leze staat ?«
En toen ze eenmaal in Antwerpen waren aangekomen, dacht
Lena: »Nee, David heeft toch niet te veel gezegde.
Het was tegen val-avond en de stad stond in karnaval-jool. Juist
ging er ’n groote sleeperskar voorbij, met ’n stuk of zes kerels ín
morsige grauwe-zakkenkostuums er op. Ze hadden lange bezems,
2
ns
Ee
Ei deden
id
5
en,
? |
