| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>proefstuk. Doch, hoe tevreden ook, hiervan wil Hein maar niet</p>
<p>weten : De vrouwen zijn allen over eenen kam geschoren. Men maakt hem een kompliment, omdat dit zoo het gebruik is. Alle kinders trekken op hunne vaders, al stam-. den zij van eenen moriaan af. Men zou hem willen doen gelooven dat hij iets meer kan dan een ander. Neen, neen ! Hein laat zich met die stroop niet vangen. Bij lange niet Ho, Ho, Ho, Ho ! Moest men de vrouwen gelooven wat zouden de mans met pluimkens op hunnen hoed loopen. Maar, daarvoor is hij te slim !</p>
<p>Maar toch, terwijl Hein, met zooveel schijnbare onverschilligheid de komplimenten afwijst, glimlacht hij nogmaals van genoegen en loopt zijn hart over van blijdschap.</p>
<p>De vrouwen en vooral Melanie, ergeren zich over zijne gezegden en noemen hem eenen ondankbare ! eenen hardvochtige ! Maar, alle lachen op een einde, besluiten ze, Hein kan toch niet loochenen dat zijn zoon hem gelijkt, als twee druppelen water elkander.</p>
<p>Hein vat stillekens, zeer stillekens, de hand zijner echtgenoot° onder het deksel en drukt die met liefde, terwijl hij haar beziet met eenen blik, die zooveel beduidt als : Gij moet u aan mijne gezegden niet storen, vrouwtje-lief. Ik moet toch immers die Eva's dochters te woord staan, anders zou ik voor een uilskuiken doorgaan ! waarop zij. ne vrouw dan ook, in volle verstandhouding met haren man, dezen wederkeerig de hand prest om te beduiden dat zij volkomen met hem instemt.</p>
<p>Nu neemt de gelukkige vader zelf het kind in zijne armen, en kust het zoo vurig, en gaat er zoo dol mede te werk, en noemt het : mijn zoetje ! mijn krotteken ! mijn snaakje ! mijn bartediefje ! op zulken liefdevollen toon, dat het voor de vrouwen duidelijk is, dat -de spreuk a Bloed trekt », wel eenige waarheid bevat.</p>
<p>Nadat de buurvrouwen haar traditioneel en onontbeerlijk kopje koffie niet een kandijklontje onder veel gepraat gedron-</p>
</text>
|
