Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Het was een moeielijke strijd, waaraan hij geen uitweg wist. Hij wilde noch zijne nieuwe denkbeelden, noch zijne moeder, noch de familie offeren. Wat te doen?</p>
<p>Tijd zoo wellicht raad geven. De omstandigheden hielpen hem om eene tijdelijke uitkomst te vinden. Zijn broeder André had in een brief een en ander over de krijgsverrichtingen des Scheldelegers geschreven en tevens gemeld dat de strijd nakend was. Paul vatte die gelegenheid ter hand en besloot het Scheldeleger te vervoegen. Daar kon hij op het leven zijner broeders waken, de gekwetsten helpen met woorden van liefde en :troost en met de weinige geneeskundige kennissen, die hij van een ouden geestelijke had geleerd. Hij kon zijne moeder gerust stellen door het schoone der taak welke hij volbrengen Wilde, en van de hoogere geestelijkheid eenigen uitstel krijgen om te antwoorden over het hem gedaan aanbod.</p>
<p>Alles liep naar zijnen wensch af; zijne oversten stemden in zijn vertrek toe, zonder iets in zijne bezoldiging te verminderen; integendeel, zij stelden hem eene verhooging voor, die Paul echter weigerde, vreezende daardoor zich voor de toekomst te verbinden; zijne moeder was treurig over zijn afreizen maar langs eenen anderen kant iets meer verzekerd over het lot harer andere kinderen.</p>
<p>Paul vertrok; het afscheid van moeder en kind was aandoenlijk; alhoewel de scheiding slechts korten tijd zou duren en niets gevaarlijks verried, toch weenden beide een geruimen tijd; hij aanbad zijne moeder, zij zag thans haar laatste kind vertrekken.</p>
<p>Grietje's smart was heviger, zij leed werkelijk; zij kende de beweegredenen niet die Paul tot het vertrek hadden genoopt en meende anders niet, dan dat hij naar het leger trok, om de gekwetsten te verzorgen en wellicht, des noods, mede te strijden. Zij schrikte voor hem, want, wist zij niet door Helena's brieven aan moeder gestuurd, dat zelfs het verzorgen der</p>
</text>
|