| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>0, hoe vervloekte zij de omwenteling, hoe verwenschte zij de tijden en de gebeurtenissen, die haar eerst geruineerd hadden en haar nu wellicht hare kinderen gingen ontnemen!</p>
<p>En bloedkleuriger tintte zich de toekomst in haren geest. Ie oorlog, die plaag der menschheid, die levensafwisseling der despoten, die hemelsbreede zeis, welke onmeêdoogend den jon geliug , den krachtigen man ,het ontkiemend genie ,den steun der familiën, den schat der moeders, den roem, het leven der natiën wegmaait; de oorlog, (5, die werd duizend en duizend malen vervloekt en in de grensloosheid harer folteringen riep zij de wreedste straffen op de hoofden van hen welke er de schuld van waren.</p>
<p>De oorlog, ei, zij sidderde niet voor niet bij dit woord, dat zooveel onheilspellends in zich bevat! De oorlog bracht haar eene der treurigste episoden uit haar leven voor den geest. Hare twee broeders en den echtgenoot van eene harer zusters Waren gesneuveld in de bloedige slachtingen, die de groote (?) Xapoleon zoo dikwijls inrichtte. Hare zuster, bij het verlies van haren man, was zinneloos geworden, terwijl hare moeder bezweken was aan de smart door den dood harer beide zonen veroorzaakt, op haar sterfbed uitroepende : Gevloekt zij de oorlog! En die woorden klonken de rampzalige moeder steeds in (le ooren, brachten haar het verleden levendig voor den geest en deden haar de toekomst somber en dreigend aanzien. In alle deze rampen die de familie troffen, had Grietje zich ket meer dan vrouwenmoed gedragen. Werkend van den vroegen morgend tot den laten avond om de lasten der familie wat te verlichten, wijdde zij daarenboven alle hare zorgen aan mevrouw Van Acken, aan de brave vrouw, die, te midden van haar lijden, de armen edelmoedig voor de verlatene wees geopend had. De ziekte van moeder zoo noemde zij hare weldoenster had haar meer dan vroeger in Paul's tegenwoordigheid</p>
</text>
|
