| Full text |
Ee
deren byt, maer streelt niet. God alleen ,en gy Vader,
hebt myn hoofd gebogen gezien — en ik bid den Heere
dat hy, onder zyn’ bliksem my verplette, in dien ik voor
een’ anderen mensch op aerde buig.”
“Maer Robrecht” hernam de vader “hebt gy geen
medelyden met my, met uwe rampzalige zuster Phi-
lippa, met uw Vaderland, dat gy den eenigsten middel,
die ons nog redden kan, verwerpt?”
Robrecht door pyn en woede aengedaen wrong zyne
vuisten met onstuimige drift,
« Wat eischt gy nu, ô heer en vader” antwoordde hy
“dat een Franschman op my als op eenen slaef nederzie ?
Het gedacht alleen zou my van schaemte doen ster-
ven. Neen, neen — nooit! uw bevel, uw gebed zelfs is
nutteloos — ik zal het met doen.”
Twee tranen blonken op de holle wangen van den
ouden Graef. De zonderlinge uitdrukking zyns gelaets
deed de byzynde ridders twyfelen, of het de vreugde
of de smart was die hem geraeckt had; want een troost-
volle grimlach scheen over zyn aenzicht te zweven.
Robrecht werd door de tranen zyns vaders diep ge-
troffen : hy voelde de hel en bare martelpynen in zyn
hart. Zyne vervoerdheid vergrootte nog; hy riep als
uitzinnig :
«& Vermaledyd — vervloek my, ò myn Vorsten Vader !
maer ik zweer u by den almachtigen God, dat ik nooit
voor eenen Franschman kruipen of bukken zal, en ik
zal uw gebod niet gehoorzamen !”
Robrecht van Bethune verschrikte op zyne eigene
woorden. Hy werd bleek en beefde in al zyne lidmaten ;
zyne vingeren wrongen zich stuiptrekkend in de palmen
ee
zyner handen , en men hoordede yzeren schulpen zyner
handschoenen kryschend over elkander schuiven. Hy
voelde den moed hem ontzinken, en zag den vloek zyns
vaders met doodelyken angst te gemoet.
Terwyl de ridderen in de grootste verbaesdheid op
het antwoord van den Graef wachtten, sloeg deze zyne
zwakke armen om den hals van Robrecht, en riep met
tranen van vreugde en liefde :
“<ó Myn edele zoon ! Myn bloed — het bloed der Gra-
ven van Vlaenderen vliet zuiver in uwe aderen. Uwe
ongehoorzaemheid heeft my den blydsten dag myns
levens gegeven. Nu mag ik sterven ! Omhels my nog ,
Ò myn zoon; — want ik gevoel een onuitsprekelyk
geluk.”
Bewondering en medelyden was er in de harten van
al de byzynde heeren. Met een plechtig stilzwygen
aenzagen zy deze omhelzing. De oude Graef liet zynen
zoon los en keerde zich vol geestdrift naer zyne Leen-
mannen.
“Ziet, myne Heeren” sprak hy, “zoo was ik ook in
myne jongere jaren — zoo waren altyd de Dampierres:
Oordeelt by het geen gy gehoord en gezien hebt, of
Robrecht de Graellyke kroon niet verdient. — ô Vlaen-
deren zoo zyn uwe mannen! Ja Robrecht, gy hebt
gelyk. Een Graef van. Vlaenderen mag zyn hoofd voor
geenen vreemdling bukken. Maer ik ben oud — ik ben
vader der gevangene Philippa en van u,‚myn dappere
zoon; ik zal myne knie voor Philippe le Bel buigen —
zoo beveelt het God! — Gy zult met my gaen. Buk
uw hoofd niet — houd het recht, op dat de Graef die
na my komen kan, vry van blaem en schande zy!”
? |
