| Full text |
Dd
sloten het Huis van Vlaenderen weder op te bouwen en
my nogmaels op den Grafelyken zetel te plaetsen. Dit
is de zaek waer over ik met UE te handelen heb — want
uwe hulp heb ik noodig.”
De verwondering der heeren die met aendacht luis-
terden vergrootte zichtbaer by dit laetste gezegde Dat
Charles De Valois het land dat hy gewonnen had wilde
wedergeven kwam hun ongeloofelyk voor. Zy bezagen
den Graef met verbaesdheid. Deze hernam na eene korte
rust:
“Myne heeren ,ik twyfel geenzins aen uwe hefde voor
my, derhalve spreek ik met de volle hoop dat gy my
deze laetste bede zult toestaen, en die bestaet hier im :
overmorgen vertrek ik naer Frankryk om den Koning
te voet te vallen, enik begeer door UE vergezeld. te
zyn.”
De heeren antwoordden de eene na den anderen dat zy
tot de reis bereid waren en hunnen Graef overal ver-
gezellen en bystaen wilden. Een was er die niet sprak,
en dit was Diederik die Vos.
“Mynheer Diederik” vroeg de Graef “gy zult met ons
niet gaen !”
“Ja, ja, by myne eer !” riep Diederik “de Vos gaet
mede al ware het in den mond der hel. Maer ik zeg u,
edelen Graef, en vergeef het my — ik zeg u dat men
hier geen vos zyn moet, om te merken waer den strop
ligt Men heeft uw? Hoogheid al eenmael gevangen , en
zy loopt wederom in het zelfde spoor. God geve dat het
wel uitvalle! maer ik verzeker u dat Philippe le Bel den
vos niel vangen zal.”
“Gy oordeelt en spreekt te lichtveerdig , Mynheer !”
en
hernam Gwyde “Charles De Valois schryft ons eene
vrygeleide, en belooft ons op zyne eer, dat hy ons we-
der ongehinderd in Vlaenderen zal terug brengen. ”
De heeren die de rechtzinnigheid van De Valois ken-
den betrouwden zich op die belofte, en gingen voort met
hunnen Graef te redeneren. Terwyl sloop Diederik die
Vos ongemerkt uit de zael en ging op den voorhof wan-
delen en nadenken.
Na eenige oogenblikken werd de brug neèêrgelaten
en Robrecht van Bethune trad in het slot. Diederik na-
derde hem, na hy van zyn peerd gestegen was, en sprak:
“Het is niet noodig, Mynheer Robrecht, te vragen
hoe gy uwen vyand bejegend hebt: het zweerd van den
Leeuw heeft nooit gelogen. Gewis is Mynheer De Cha-
tllon op reis naer de andere wereld 2 ”
“Neen,” antwoordde Robrecht “ myn zweerd is met zoo
veel kracht op zynen helm gevallen dat hy in geen drie
dagen spreken zal; nochtans is hy niet dood. God zy
geloofd ! Maer een ander ongeluk is ons heden overko-
men. Adolf van Nieuwland, myn wapenmakker zynde,
vocht tegen De St-Pol. Adolf had De St-Pol reeds aen
het hoofd gekwetst, wanneer het harnas van den ramp-
zaligen Jonkheer gefeild heeft, en het vyandlyk wapen
heeft hem doodelyk gewond. Binnen eenige oogenblik
ken zult gy hem zien ; want myne knapen brengen hem
naer het slot.”
“Maer Mynheer van Bethune” vroeg Diederik “denkt
gy niet dat die reis naer Frankryk eene roekelooze
daed is 2”
“Welke reis ? gy verwondert my !”
“Weet ey er nog niets van 2”
Sy 8
? |
