| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Die dag, met de zege der werklieden geëindigd, werd door anderen, noodlottig voor het volk, gevolgd en de oude loonslavernij keerde erger dan vroeger terug. Eenigen tijd nadat het laatste geweerschot was gelost, richtte Paaftl zich op; zijne moeder schrikte bijna bij zijn aanschouwen, z66 erg waren zijne trekken op dien korten tijd veranderd; de zachtheid was van zijn gelaat verdwenen om plaats te maken voor de teekenen van zielefoltering en zijn oog, gewoonlijk zoo helder, zoo open, zoo goed, scheen beneveld en donker. Geen woord werd meer gesproken; pastoor De Wilde groette zijn medeambtgenoot, diens moeder en Grietje en verliet het huis. Paul begaf zich in eene andere kamer, zijne moeder en Grietje alleen latende.</p>
<p>ELFDE HOOFDSTUK.</p>
<p>TWIJFEL.</p>
<p>Twijfel is de wreedste foltering die een mensch verduren kan. Dat doodt niet terstond, neen, maar zijne werking is er niet te min noodlottig om. Twijfel is gelijk aan het vergift dat langzaam maar zeker u iederen dag eenige uren van het leven beneemt; dit is erger, oneindig erger, dan de kennis der misdaad, die men bij den twijfel onderstelt. Die kennis zal u wellicht op eens een geweldigen slag geven, maar die slagen kunnen geheeld worden, hunne werking slijten met den tijd en men kan ze vergeten. Maar twijfel, neen, dat slijt niet, dat klimt met iederen stond. Dat is voor het hart wat de vallende ziekte voor het lichaam is; evenals den mensch , welke aan dien vreeselij ken geesel lij dt, er door getroffen wordt wanneer hij er het minst aan denkt : op straat, op zijn</p>
</text>
|
