| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Helena, en hij wees naar de straat.</p>
<p>Middelerwijl had de stervende goed geluisterd en vroeg met zwakke stem :</p>
<p>Was dat... Rudolf niet...? Ja, André, antwoordde Paul. En Helena? Zij zal weldra komen. Zij, en bij het uitspreken van dit ééne woord, drukte zijn aangezicht veel genoegen uit. Mevrouw Van Acken, op een der leuningen van den stoel neérgezonken, had niets van dit alles gehoord. Eenige oogenblikken nadien trad Helena binnen, door Rudolf gevolgd. Haar echtgenoot had haar voorbereid, want tranen vloeiden uit hare bogen. Weenend trad zij naar haren broeder, die op haar zicht de handen naar haar uitstrekte. -- André, ach André, riep zij uit, beminde broeder! André beschouwde haar, terwijl mevrouw Van Acken, door de stem van haar kind uit hare schijnbare gevoelloosheid gerakende, het hoofd ophief en, haar herkennende, één °ogenblik André vergat, in Helena's armen viel en riep : Helena, mijn kind, eindelijk ! Helena, de omarming beantwoordende, zeide te midden harer tranen : Moeder, u wederzien, maar ach, in welk een °ogenblik! Het was een roerend schouwspel dat zelfs de soldaten weenen deed, die beide vrouwen, na eene lange afwezigheid,</p>
<p>te drukken, maar deze legde den vinger op den mond om stilte te gebieden en wees met de hand naar André. Rudolf herkende zijn schoonbroeder en begreep. Hij werd doodsbleek en beefde bij dit zicht. Hij deed zijn hoed af, welk voorbeeld door al zijne strijdmakkers werd gevolgd. Toen de eerste schok voorbij was, verliet hij schielijk de kamer, aan Paul zeggende:</p>
</text>
|
