Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>mon instruction passée et â ma première morale ». Hij wenscht geen ander « attention », dan « celle de tous ses sens », en zulks ieder oogenblik van den dag : « je ne connaissais plus de la vie que ce qu'en apportait, en emportait l'instant. 0 joie physique ! m'écriais-je ; rythme sar de mes muscles ! Santé! » (Ook te onzent, weerklonk vroeger als leus van het algemeen-menschelijke-zonder-meer : « gezond zijn is alles », een verzwakte echo van Edgar uit « King Lear » : ripeness is all?)</p>
<p>In weerwil van de herhaalde belofte zijn ziekelijke vrouw niet meer alleen te laten, sluipt Michel telkens weg om, naar eigen getuigenis, op te zoeken « la société des pires gens ». Nochtans verzekert hij : « â mesure que je me respectais moins, je la vénérais davantage ». ( Gide getuigt ergens : « l'hypocrisie est une des conditions de nart »).</p>
<p>Michel's vrouw verkwijnt en sterft. Ten koste van alles dus, is de bevrijding voltrokken; maar « je souffre de cette liherté (13) sans emploi » ; hij voegt daar echter dadelijk aan toe: « ce dest-pas, croyez-moi que je sois fatigué de mon crime, s'il vous plait de l'appeler ainsi ; mais je dois me prouver â moi-même que je n'ai pas outrepassé mon droit. » In dien slotzin ligt de verklaring besloten van Gide's volgende werken, waarmee niets anders bedoeld is dan een apologie van zijn leer en leven. Gide heeft zich vrij gevochten van allen uiterlijken dwang; geen ander drijfveer erkent hij dan zijn zinnelijke lust ; nu wil hij, hetgeen volgens hem zijn waarde uitmaakt « une espèce d'entétement dans le pire » rechtvaardigen; hij zal bewijzen dat hij gelijk had met te handelen, zooals hij handelde : « car il ne me suffisait pas de m'émanciper de la règle, je prétendais légitimer mon délire, donner raison â ma falie » (14). Hij schreef zijn levensbelijdenis : Si le Gram n ne meurt ». Aan den engelschen essayist Edm. Gosse, deelde hij mee : « j'ai écrit ce livre pour créer un précédent, donner</p>
</text>
|